Ulan Nazım mahvettin bizi
Ne memleket memleket
Ne sevmeler sevme
Yalanlar dört köşe
Şiirler kimsesiz
Hikayeler hep gizli
Ah Nazım
Bu “umut” denen lanet şeyi
Neden koydun içimize
Bilmiyorsun ama
Her seferinde tırnaklarıyla söktüler içimizden
Bir tek bulutumuz bile kalmadı
Şu kuru toprağa yağmur dökecek
Sonra “deniz olunmalı” dedin, deniz olduk
Ve ayaklarıyla çiğnediler denizin kumunu
Göz gözü görmediğinden değil de
Kalp kalbi görmediğinden
Kaybolduk bu sularda
Kimse sözünü tutmadı Nazım,
Kimse saf kalmadı,
Bir parçamız hep çamurlu
Sarılacak kimsemiz kalmadı
Leave A Comment