Ulan Nazım mahvettin bizi

Ne memleket memleket

Ne sevmeler sevme

Yalanlar dört köşe

Şiirler kimsesiz

Hikayeler hep gizli

Ah Nazım

Bu “umut” denen lanet şeyi

Neden koydun içimize

Bilmiyorsun ama

Her seferinde tırnaklarıyla söktüler içimizden

Bir tek bulutumuz bile kalmadı

Şu kuru toprağa yağmur dökecek

Sonra “deniz olunmalı” dedin, deniz olduk

Ve ayaklarıyla çiğnediler denizin kumunu

Göz gözü görmediğinden değil de

Kalp kalbi görmediğinden

Kaybolduk bu sularda

Kimse sözünü tutmadı Nazım,

Kimse saf kalmadı,

Bir parçamız hep çamurlu

Sarılacak kimsemiz kalmadı